تا کنون پاسخ های متعدد و زیادی به این سوال داده شده و تقریبا 99 درصد از آنها می گویند خیر، هوش مصنوعی جای معلمان را نخواهد گرفت
برای پاسخ صحیح تر و دقیق تر به این سوال، بهتر است قبل از آن به سوال بسیار مهم تری پاسخ دهیم و آن اینست که منظورمان از آینده ای که درحال حدس زدن و پیش بینی کردن آن هستیم چند سال دیگر هست یا تا چه سالی هست؟ مربوط به 10 یا بیست سال آینده است و یا نه هوش مصنوعی هیچوقت یا حتی تا 50 سال دیگر هم جای معلمان یا مدرس ها را نخواهد گرفت؟
به نظر نگارنده، اگر بخواهیم واقع نگرانه تر نگاه کنیم، و با توجه به پیشرفت های چشم گیر و تصاعدی در زمینه هوش مصنوعی، بنظر نمی رسد کار یا توانایی ای نباشد که هوش مصنوعی در آینده ای مانند 2050 نتواند آن را به مانند انسان و حتی بهتر انجام دهد
طرفداران این ایده که هوش مصنوعی هیچوقت نمی تواند جای معلم ها را بگیرد دلایل مختلفی را بیان می کنند که مهم ترین آنها شامل ارتباط هیجانی و عاطفی که انسان ها با یکدیگر دارند، ماهیت پیش بینی ناپذیری یادگیری، و موضوعات اخلاقی است
در ارتباط با موضوعات هیجانی و عاطفی، همین حالا تحقیقات متعددی وجود دارند که نشان می دهد هوش مصنوعی از جمله چت جی پی تی در برخی زمینه ها بهتر از انسان ها عمل می کند. از جمله در تحقیقی مشخص شد که هوش مصنوعی در هوش هیجانی از دانشجویان روانشناسی درمقاطع کارشناس و کارشناسی ارشد و بعضا دکتری بهتر عمل می کند (+)
و در پاسخ به اینکه یادگیری غیر قابل پیش بینی است و معلم می تواند نسبت به پاسخ ها و رفتارهای یادگیرندگان انعطاف و انطباق پذیری بالایی داشته باشند باید گفت هوش مصنوعی با داده ها و دانش فراوانی که دارند و همچنین شناختی از یادگیرندگان در طول تعامل پیدا می کنند بسیار بهتر می توانند این کار را انجام دهد
همچنین هوش مصنوعی می تواند مهارت های مختلفی مانند همدلی و تفکر نقادانه را به دانش آموزان یا کودکان آموزش دهد
اما با این همه پیشرفت ها در زمینۀ هوش مصنوعی، به نظر می رسد حتما به معلمان و عامل انسانی در آموزش و پرورش نیاز داریم، همانطور که اشاره شد نه بخاطر اینکه هوش مصنوعی نمی تواند کاری را انجام دهد بلکه بخاطر اینکه ماهیت انسان و جنبه های انسانی زیر سیطرۀ هوش مصنوعی قرار نگیرد.
بنابراین وظیفۀ مهم آموزش و پرورش آینده مجهز کردن و داشتن معلمانی هست که بتوانند دانش آموزان و انسان هایی تربیت کنند که همچنان می توانند بخوبی فکر کنند، شور و اشتیاق داشته باشند، نقد کنند و با دیگران ارتباط موثر داشته باشند بدون اینکه تحت تاثیر یا تسلط هوش مصنوعی قرار گرفته باشند و بخصوص مهارت های شناختی و انسانی واقع خود را از دست بدهند و یا شکل بسیار ضعیف شده ای از آنها را داشته باشند
بله برای دنیای انسان گونه همچنان نیازمند معلم ها در کلاس های درس هستیم اما معلمانی مجهز و آگاه به پیشرفت های فناورانه و آماده برای یادگیری آنها.
دکتر عبدالله قاسم تبار عضو هیات علمی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه خوارزمی می باشد. او دورۀ کارشناسی خود را در دانشگاه شیراز در رشته تعلیم و تربیت کودکان گذارند. بعد از آن وارد مقطع کارشناسی ارشد رشتۀ تکنولوژی آموزشی (علم آموزش و یادگیری) دانشگاه خوارزمی شد. دوره دکتری خود را هم در همین رشته در دانشگاه علامه طباطبایی به پایان رساند. ایشان همچنین دورۀ تحقیقاتی خودش با موضوع انگیزه و یادگیری را در دانشگاه ژنو سوییس گذراند.
هیچ نظری ثبت نشده است