برای خیلی از ما پیش آمده  است که بعد از توضیح دادن ها، صحبت ها و یا آموزش های کسی گفته باشیم، نفهمیدم یا متوجه نشدم...، و طرف مقابل هم گفته باشد اینکه ساده بود یا خیلی ساده گفتم ... و یا خدای نکرده با نگاهی عاقل اندر سفیه با لحنی نامناسب  گفته باشد، چجوری این را  نفهمیدی؟! (از معلم ریاضی زمان راهنمایی چقدر از این خاطره ها دارم )

در این شرایط، اغلب زمان ها و موقعیت ها ایراد از طرف شخص مقابل و این تصور اشتباهش هست که ما هم مانند او باید در مورد موضوع مورد صحبت یا آموزش بطور کامل آگاهی داشته باشیم یا بطور کامل آن را درک کنیم

این اتفاق بخاطر نوعی سوگیری و خطای شناختی در طرف مقابل مان هست و درادبیات علمی ارتباطات از این به عنوان نفرین دانش یا دردسر متخصص یاد می شود.

فهمیدن یا درک یک موضوع و  پیام تنها مرتبط با بعد دانشی و اطلاعاتی نیست بلکه به شدت وابسته به زمان، شرایط و موقعیت فرهنگی، عاطفی و اجتماعی آن ارتباط هم هست. بنابراین در یک فرایند ارتباطی بهتره مطمئن شویم این شرایط در طرف مقابل فراهم هست و اگر نیست آن را برای خودمان یا فرد مقابل فراهم کنیم و پیش فرض اینکه او حتما می داند را کنار بگذاریم.

برای مثال زمانی که درباره یک موضوعی که در حیطۀ تخصص مان هست با کسی صحبت می کنیم، برای مثال، با چند تا سوال بطور ضمنی سطحی آگاهیش را بسنجیم و سپس بر اساس آن با او صحبت کنیم و یا از اصطلاحات فنی و پیچیده استفاده نکنیم.

غالبا این اتفاق برای افرادی که از دانش و اطلاعات بیشتری برخوردارند، بیشتر رخ می دهد، اما بهتره بدانیم ساده صحبت کردن یکی از عناصر مهم یک ارتباط موثر هست. و به تعبیر بسیاری، زمانی که نتوانیم حتی موضوع بسیار تخصصی را برای کسی بطور ساده توضیح ندهیم یعنی تسلط کافی را بر آن موضوع نداریم

به هر حال

به قول آنتوان فرانس، شاعر و رمان نویس فرانسوی، هیچ عیبی ندارد که شما فهیم و فیلسوف باشید، ولی اگر هستید طوری رفتار کنید که کسانی که با شما حرف می زنند شما رو به سادگی خودشان تصور کنند.