دربارۀ ارتباط میان حالت چهره و بدن بر هیجان مطالعات زیاد انجام شده، در این مقاله به یکی از ابعاد پرداخته شد

متن ویدئو

این جمله رو از افراد مختلف در  جاهای متعدد از جمله کارگاه مهارت های ارتباطی، زبان بدن و یا برنامه تلویزیونی می شنویم که میگن بخند، الکی هم شده بخند تا حالت بهتر شه

آما آیا واقعا اینطوریه؟

یکی از مهم ترین عوامل در پیدایش و باور به این جمله میشه در تحقیقی که در سال 1988، 34 پیش روانشناس آلمانی فریتز اشتاک (Fritz Strack) انجام داد پیدا کرد.

 او و همکارانش به دو گروه از افراد مدادهایی دادند، و از یک گروه خواست تا بدون اینکه لب هاشون به هم بچسبه اون مدادها رو بین دندانشون قرار بدن و بعد از این کار حالت صورت شون شبیه افرادی شد که دارن می خندن، 

 و از یک گروه دیگه خواست تا اون مداد ها رو بدون اینکه به دندونشون بخوره بین لبهاشون قرار بدن و حالت صورت این افراد شبیه کسانی شد که ناراحت هستن.  و در همن حین برای  هر دو گروه تصاویر و کارتون هایی رو پخش کرد.

بعد از انجام این آزمایش از دو گروه خواشته بود تا نظرشون رو درباره اون تصاویر و کارتون بگن.

نکته جالب این بود گروهی که مدادشون بین دندون هاشون بود  نسب به گروه دیگه تصاویر رو  خیلی سرگرم کننده و جذاب تر توصیف می کردند و در واقع حس و حال خیلی بهتری از اون می گرفتن

یکی بهترین تفسیرهایی که در ارتباط با این این آزمایش و آزمایش های مشابه انجام گرفت بر اساس فرضیه علمی بازخورد صورت بود.

نوع اول این فرضیه میگه، آره درسته حالات چهره باعث ایجاد هیجان های مختلف میشن.

برای مثال زمانی که چهره ما حالت شاد داشته باشه، ما هیجان شادی رو تجربه می کنیم، زمانی چهره ما حالت غم داشته باشه ما  هیجان غم رو تجربه می کنیم، و یا زمانیکه چهره ما حالت تفنر داشت داشته باشه ما نفرت رو تجربه می کنیم.

 بطور خلاصه این نوع فرضیه میگه این شکل و حالت چهره هست که میگه چه هیجانی رو تجربه کنیم، چه حالت چهره مصنوعی و چه طبیعی

اما نوع دوم این فرضیه که پشتوانه تحقیقاتی بیشتری داره و تحقیقات بسیاری اینو تایید کردن میگن نه اینطور نیست.

حالت چهره  ایجاد کننده و تعیین کننده نوع هیجان نیست، بلکه هیجانی که بر اساس شناخت و فهم ما ایجاد می شه رو تقویت یا تضعیف می کنه.

برای مثال زمانی که ما خبر خوشحال کننده ای رو می شنویم ، داشتن لبخند روی چهره و خندیدن باعث میشه اون خوشحالی بیشتر و عمیق تر شه.

و یا زمانی که بر اساس یه اتفاق پرخاشگری میکنیم، حالت چهره و یا حتی بدن ما میتونه باعث شه که ما پرخاشگرتر شیم

بنابراین بر اساس این نوع از فرضیه، یکی از درس هایی مهمی  که میشه گرفت اینه که زمانی که خوشحالیم، خوشحالیمون رو پنهون نکنیم چراکه این میتونه باعث ضعیف تر شدن خوشحالی ما بشه  و به تدریج شاید در موقعیت های واقع شادی آفرین و خوشحال کننده، ممکنه دیگه خوشحال نشیم و این اصلا نمیتونه خوب باشه

پس بهتره به هیجانات مون بخصوص، هیجانات مثبت احترام بیشتری بذاریم و اونها رو تا حد امکان و آنگونه که هست بروز بدیم.